توسط شهرام شیخ اسمعیلی(ژیار)
| جمعه ۱۳۹۱/۰۹/۲۴ | 9:58
پادشاهان آل بویه
دیلمیان طوایفی کوهنشین بودند که جغرافیدانان عرب قرن دهم میلادی آنها را همان ساکنان دیلم (ارتفاعات گیلان) میدانستند. گرچه میتوان توزیع گستردهتری تا جنوب ارمنستان و قفقاز هم میتوان نتیجه گرفت[۱]. «زياريان» و «آل بويه»، دو خاندان دیلمی از نواحی گیلان و مازندران بودند که توانستند در بخش بزرگی از ايران حکومت کنند. در واقع، بعد از حکومت نیمه مستقل طاهریان و پس از صفاریان و در ایام امارت امیری سامانی در ماوراءالنهر، طوایفی از مازندران و سپس گیلان توانستند بر قسمت عمده ایران غربی، یعنی از خراسان تا بغداد تسلط یابند. حکومت این طوایف به دو نام مشخص و دو دوره پی در پی در تاریخ شهرت یافته: زیاریان (آل زیار) و بویه ایان، (آل بویه).
روزنامه ی ژیار